Ook deze tweede keer was het een geweldig succes: een grandioos onthaal door familie en vrienden van Maria, een mooie tijd en wederom van alles bekeken. Ook van deze reis heeft Mevr. T. Zeguers een persoonlijk reisverslag gemaakt wat ze graag met ons wil delen. Wij hebben er zelf de foto's bijgezocht die we van diverse leden mochten ontvangen. Kortom, een gezamenlijk verslag van enthousiaste fans van onze onvergetelijke vriendin:

Maria de Lourdes

Woensdag, 1 november:

Toen we op 19 april verleden jaar terugkeerden uit Mexico, konden we niet vermoeden dat we al zo snel weer terug zouden gaan. Op 1 november 2000 togen we opnieuw naar Schiphol om nogmaals de grote oversteek te maken.Het was leuk om de groep weer te ontmoeten. Ongeveer 2/3 waren allemaal oude bekenden van het vorige jaar, de rest was nieuw. Voor een stel kon het feest helaas niet doorgaan omdat hun paspoorten niet in orde bleken. We zouden om 14.30 uur met de K.L.M. vliegen en om 19.30 uur (Mexicaanse tijd) in Mexico zijn (Nederlandse tijd 02.30 uur). Ook dit maal was de reis weer lang en vermoeiend en om het allemaal nog wat spannender te maken was het achterste deel van het vliegtuig (Boeing 747) omgebouwd tot paardenstal. Er vlogen 12 paarden met ons mee, een gigantisch dure grap. In 12 uren vlogen we via Engeland, IJsland, Canada, New York, New Orleans naar Mexico. Omstreeks 19.00 uur waren we boven Mexico-stad, maar het duurde een hele tijd voordat we konden landen. Er was een groot congres voor diabetici in Mexico-stad waar massa's mensen uit de hele wereld naar toe kwamen.

Op de luchthaven moesten we in lange rijen staan wachten, bepakt en bezakt, warm en in een enorme drukte. Mexicaanse ambtenaren nemen er de tijd voor... Bovendien wisten we dat familie en vrienden van Maria de Lourdes ons in de ontvangsthal stonden op te wachten. Tot overmaat van ramp zagen een aantal mensen van onze groep hun koffers niet verschijnen. Dat moest weer worden aangegeven en ze moesten maar afwachten of ze hun koffer nog wel terug zouden krijgen. Toen we dan eindelijk in de ontvangsthal Abigail zagen  staan (zus van Maria de Lourdes), Elias Torres (gitarist) en zijn vrouw Martha, Maria Banderas (voorzitster van de Mexicaanse fanclub), waren we zo moe en gestresst dat het ons plezier van het weerzien een beetje temperde. Om 22.00 'uur kwamen we aan in hotel Vasco de Quiroga, hetzelfde als het jaar daarvoor. We waren bijna 24 uur aan een stuk in touw geweest en doodop. Het personeel van de receptie kende ons meteen terug en dat gaf toch een beetje het gevoel van thuiskomen.

Donderdag, 2 november;

Na een redelijk goed ontbijt gingen we de volgende morgen het eerste naar een geldwisselkantoor in onze (zeer lange) straat, de calle de Londres. Het was leuk om weer door "onze" buurt te lopen, de Zona Rosa en om veel bekende plekjes terug te zien. Het was "el dia de los muertos" (de dag van de doden) en we zouden met een bus naar het kerkhof gaan om het graf van Maria de Lourdes te bezoeken. Voordat we gingen kwamen Rafaël (broer van Maria de Lourdes) en zijn zoon Rafaël jr. naar ons hotel om ons te verwelkomen.

De bus kwam, met gids, dezelfde man van het vorige jaar. Een dominante, strenge man, die het niet zoveel kon schelen wat wij graag wilden. Hij had alle verantwoording (zei hij) en zijn wil was wet. Trots toonde hij het bewijs dat hij al sinds 1946 het beroep van gids uitoefende. Abigail had ons gewaarschuwd dat het zeer druk zou zijn op weg naar het kerkhof. Dat bleek inderdaad het geval. Er stonden enorme files en overal zag je mensen met bloemen lopen. Het kerkhof "Panteon Jardin" in Coyoacán (zuiden van Mexico-stad) is een begraafplaats voor mensen uit betere kringen met bijna allemaal koopgraven. Het ligt tegen een heuvel aan en er is geen muur of heg omheen, maar... een krottenwijk. Ook wij kochten bloemen voor Maria de Lourdes bij een van de vele stalletjes en gingen op weg. Het was heerlijk warm zomerweer. Op het graf lag een plaquette met de tekst:"Aqui yace Maria de Lourdes contra toda su voluntad. 1939-1997" Ook haar vader en zusje liggen in dit graf begraven. We zongen "Recuerda" en praatten wat met de mensen die we bij het graf aantroffen. Een man die op het kerkhof werkte, en ook het familiegraf van Maria onderhoudt, vertelde ons over de geweldige " homenaje luctuoso" die Lázaro die komende zondag op plaza Garibaldi zou organiseren voor zijn moeder.

Toen we het kerkhof verlieten, weer in een lange file, vertelden we de gids dat we naar de basiliek van de donkere maagd van Guadalupe wilden in het noorden van Mexico-stad. Onze gids besliste echter dat we eerst iets van Coyoacán moesten zien (een trip die wij 2 dagen later gepland hadden). De bus reed bijna stapvoets door Coyoacán en, eerlijk is eerlijk, het was erg mooi... Veel inwoners van Mexico-stad die het zich kunnen veroorloven, trekken naar Coyoacán in het zuiden of naar Churubusco en San Angel. Je ziet er prachtige fondantkleurige huizen met mooi smeedijzer voor ramen en deuren. Het is een zeer kleurige en levendige buurt waar veel kunstenaars en studenten wonen. De buurt (vroeger een apart dorp) is genoemd naar de coyotes (wilde honden) waarvan er een standbeeld staat.

Uiteindelijk gingen we dan toch naar de Basílica de Guadalupe. We bezochten nogmaals de grote basiliek waar altijd erg veel mensen zijn. Dit grootste bedevaartsoord van heel Latijns Amerika was ook de kerk waar Maria de Lourdes opgebaard lag en van waaruit zij werd begraven. Op 12 december, de feestdag van de maagd van Guadalupe, komen hier tienduizenden mensen samen om het feest van de "koningin" van Mexico" te vieren. Deze keer was ook de oude basiliek geopend. Men had de oude basiliek, nog daterend uit de Spaans koloniale tijd, 25 jaar geleden moeten sluiten omdat het gebouw helemaal begon scheef te zakken in de drassige bodem van Mexico-stad. We hebben in de omgeving gewandeld en gewinkeld. Het was er rommelig druk en je zag veel mensen met kleine kinderen. Er waren ook zeer armoedige huizen waar het soms echt smerig was. 

Die avond gingen we met een grote groep eten bij Konditori, een bekend adres van het jaar ervoor. Ook bij Konditori stond een dodenaltaar ter ere van "el dia de los muertos". Sommige mensen maken zo een altaar voor hun dierbare overledenen op het graf, anderen doen het thuis. Zo een altaar wordt bont versierd met allerlei dingen die betrekking hebben op de overledene en verder met fruit, dodenbrood, bloemen, foto's, doodshoofden (calaveras) van suiker en figuurtjes van skeletten in allerlei kleuren en maten.

Vrijdag, 3 november:

Met de metro gingen we naar de Zócalo. De metro brengt je zeer snel naar de plaats van bestemming en is erg goedkoop. Voor 1,5 peso (f.0,45) kun je de hele dag reizen onder de grond zolang je maar niet door de uitgang naar buiten gaat. Omdat er in Mexico nog veel analfabeten zijn, worden de namen in de metro ook met plaatjes aangegeven. De vorige dag hadden er allerlei vieringen op de Zócalo plaatsgevonden i.v.m. "el dia de los muertos" (het feest van de doden) dat zijn wortels vindt in eeuwenoude Indiaanse tradities. De Mexicanen geloven dat de doden die dag terugkeren om hun nog levende familieleden te bezoeken. Helaas waren we daar de vorige dag niet bij geweest. Het was dan ook een verrassing toen we op de Zócalo nog tal van bezienswaardigheden aantroffen van de vorige dag. Er waren enorme bont gekleurde taferelen opgezet die bestonden uit talloze grote en kleinere aangeklede skeletten en doodshoofden die van alles moesten uitbeelden. Er was een kerkhof nagemaakt en een toren was helemaal met doodshoofden behangen. Er stonden zelfs grote ovens (?) en zo te zien was alles de vorige dag gepaard gegaan met veel muziek. Je keek echt je ogen uit! Er waren tenten met tentoonstellingen van vele verschillende soorten dodenbrood zoals dat in alle delen  van Mexico wordt gebakken. Ook waren er grote dodenaltaars gemaakt o.a. voor Benito Juarez, de lste president van Mexico. Alles in prachtige kleuren. De groep splitste zich deze reis heel vaak in meerdere kleine groepjes omdat men verschillende wensen en interesses had. Ook die dag ging eenieder zo een beetje zijn eigen gang. Die avond zou Lázaro naar het hotel komen. We hebben tevergeefs op hem gewacht en zijn tenslotte een hapje gaan eten.

Zaterdag, 4 november:

Die morgen slaakten een aantal van ons een zucht van opluchting. De koffers waren aangekomen: Minder leuk was dat sommigen er het nodige uit misten. Het plan was om die dag naar San Angel en Coyoacán te gaan in het zuiden van Mexico-stad. Margarita Sierra kwam met haar broer en schoonzusje naar het hotel. Zij zouden met ons mee gaan. Margarita was een leerlinge van Maria de Lourdes en zat in Grupo Impulsor. In november 1999 luisterde zij met haar mooie stem, samen met Lázaro en Elias Torres het Mexicaanse week-end op dat de fanclub in Nederland organiseerde. Met de metro gingen we naar San Angel. Het dorp heeft zijn eigen sfeer en charme weten te bewaren. Het heeft kronkelige straatjes met kinderhoofdjes en herenhuizen waarvan er vele verscholen liggen achter hoge muren en sprookjesachtige tuinen. Met een klein groepje gingen we op zoek naar de straat Pimentel 10. Aan dat adres bevond zich nl. het vroegere nonneninternaat waar Maria de Lourdes met haar 2 jaar jongere zusje Imelda als jong meisje werd ondergebracht. Het internaat was bedoeld om meisjes uit arme gezinnen op te vangen. In een interview vertelde Maria over deze tijd:"Door mijn verblijf in het internaat was ik heel introvert geworden, heel verlegen. Ik was zelfs bang voor de telefoon. Dat zegt genoeg. Doordat ik zo'n tijd bij de nonnen afgezonderd had geleefd was de wereld daar buiten in één keer heel anders. 1k was een bang vogeltje. Ik voelde me altijd bezwaard, ik vond het eng alleen over straat te gaan. Maar toch was ik me er altijd van bewust dat ik wilde zingen." Haar zusje Imelda stierf op 24 jarige leeftijd en liet 2 kleine kinderen achter die Maria de Lourdes verder opvoedde. Na wat zoeken en vragen vonden we Pimentel 10. Het was thans een huis dat fraai gerestaureerd en goed onderhouden was. De huidige bewoonster kwam toevallig naar buiten en zij bevestigde ons dat er vroeger inderdaad een nonnenschool in het pand gevestigd was. Onze groep verspreidde zich die dag over San Angel en Coyoacán. Een aantal bezocht het blauwe huis van Frida Kahlo. Deze beroemde schilderes was de vrouw van Mexico's grote schilder Diego Rivera. Zij was na een ernstig ongeluk op 18 jarige leeftijd verlamd en ernstig ziek, maar leidde toch een zeer turbulent leven. Ook droeg zij altijd zeer mooie Mexicaanse kleding. Zij stierf in 1954 op 47 jarige leeftijd. Raar huis is thans een museum en behalve haar schilderijen kun je ook de kamers bezichtigen. Het huis heeft een mooie patio waar honden en veel katten verblijven, net zoals gedurende Frida's leven. Er was ook een groot en mooi dodenaltaar voor Frida Kahlo gemaakt.We ontmoetten Elias Torres en Martha en samen bezochten we de prachtige kerk San Juan Bautista waar net een doopplechtigheid plaatsvond. In deze kerk, waar Maria de Lourdes veel kwam, zou een Mariabeeld staan dat een haarstukje draagt van Maria de Lourdes (volgens Caroline Voorbergen). Plaza Hidalgo was ontzettend druk. Overal stonden kraampjes met kleurige koopwaar en er speelden veel kinderen. Ook zagen we nog veel dodenaltaars en tafereeltjes die betrekking hadden op "het feest van de doden". Elias Torres vertelde dat Mariachi Arriba Juarez na de dood van Maria de Lourdes uit elkaar gevallen was. De meeste muzikanten spelen nu bij een andere mariachi.

Zondag, 5 november:

Op zondagmorgen was er nog even tijd om iets te ondernemen voordat we allen samen naar plaza Garibaldi zouden gaan voor de "homenaje luctuoso" (droevig eerbetoon) ter ere van de 3e sterfdag van Maria de Lourdes. Een aantal van ons ging met een taxi naar het Chapultepecpark. Het was er nog betrekkelijk rustig en men was druk doende met het opzetten van de vele kraampjes. Hoog op een heuvel in het park ligt het kasteel. Een treintje brengt je langs de steile weg naar boven en op de terrassen van het prachtige kasteel heb je een fantastisch uitzicht over Mexico-stad. Langzaam werd het veel drukker in het immens grote park. Zeer veel Mexicanen brengen er met de kinderen het week-end door. De vele kraampjes met de kleurige koopwaar, de kreten van de verkopers, spelende kinderen, muziek, dat alles zorgt voor een bont geheel dat tintelt van leven op zo een zondag in het Chapultepecpark.

Met de metro gingen we naar plaza Garibaldi. Tegen het standbeeld van Maria de Lourdes stond een mooie grote bloemenkrans. We waren erg vroeg en er waren nog niet veel mensen. We ontdekten dat Maria de Lourdes inmiddels een buurman gekregen had. Op de sokkel rechts van haar, verleden jaar nog onbezet, daar stond nu het standbeeld van Thomas Mendez (van o.a. Cucurrucucu paloma). Geleidelijk aan kwamen er meer bekenden: Elias Torres en Martha, Judith en Abigail (zussen van Maria de Lourdes), Margarita Sierra, Ursula Padrón en Silvia Rojo Lugo (vriendinnen van Maria de Lourdes) en Caroline Voorbergen, een Nederlands meisje dat het laatste jaar bij Maria de Lourdes in huis woonde. Na haar dood bleef zij in Mexico en probeert het werk van Maria de Lourdes voor de Mexicaanse muziek, samen met anderen ,voort te zetten. Zelf is zij ook gaan zingen. [Zie homepage: Overige]  Judith verontschuldigde zich omdat ze niet al eerder naar ons hotel was gekomen. De broer van Hector, haar man, was nl. plotseling overleden. Ze had voor ons allen een cadeautje. Ze vertelde verder dat we haar moeder waarschijnlijk niet zouden zien. Het was te veel en te druk voor haar. Bovendien was ze erg bedroefd en had ze het nogal moeilijk nu in deze periode van herdenking.

Ook Lázaro kwam. Hij zei dat hij het ontzettend druk had gehad met de organisatie van deze middag en daarom niet naar het hotel had kunnen komen. Silvia en Caroline vroegen of we zin hadden om de volgende dag met hen naar Pachuca in Hidalgo te gaan, naar de charreada (Mexicaanse rodeo). Het was echter nogal ver en we hadden al zo’n druk programma. Bovendien wilde een aantal van ons de volgende dag een mis bijwonen voor Maria de Lourdes die bij haar graf zou worden opgedragen. Van 3 tot 7 uur genoten we een prachtig programma als eerbetoon aan Maria de Lourdes. Voor het podium waren stoelen neergezet en wij zaten vooraan. Mexicanen vulden de rest van het plein. Onder een stralende, zonnige hemel traden vele zangers, zangeressen, dansgroepen en mariachis op. De een nog beter dan de ander. Dank zij een verslag van Caroline Voorbergen kan ik enkele namen noemen: Grupo "Maria de Lourdes" uit Torreón; twee folkloristische dansgroepen uit Torreón; Los Dorados de Villa (een groep van 5 mannen die veelstemmig zongen); Martha Saucedo (zangeres uit Durango); Carolina de Holanda; Guillermo Saucedo; Julia Palma; Juan Valentin; Judith Pérez López (zus van Maria de Lourdes); Maria Salazar (een geweldige zangeres uit de school van Maria de Lourdes die tegenwoordig naast Mexicaanse muziek ook opera zingt)en Lázaro de Lourdes. Er werden odes aan Maria de Lourdes gebracht waarbij men zich richtte naar het standbeeld of naar een plek aan de hemel, alsof Maria de Lourdes van daar bij ons aanwezig was. Het was een onvergetelijke dag. Lázaro zoekt naar allerlei manieren om geld bij elkaar te krijgen om het werk van zijn moeder voort te zetten. Hij had die middag een loterij op touw gezet waarbij men een theaterjurk van Maria de Lourdes kon winnen. Iemand van onze groep won de jurk en was erg blij. Voor de zussen van Maria de Lourdes was dit een beetje pijnlijk, zij zouden liever alles in de familie houden.

Maandag 6 november:

Taxi's brachten ons naar het kerkhof. We kochten een grote bos bloemen voor op het graf. Naast het graf van Maria de Lourdes werd een tafeltje gezet dat als een altaar werd gedekt. Er kwam een priester die een kazuifel aantrok en zo werd naast het graf om 12.00 uur die middag een mis voor Maria de Lourdes opgedragen in het bijzijn van wat familie, vrienden, bekenden en wij. Op die warme en zonnige 6e november was het alweer 3 jaar geleden dat Maria de Lourdes zo onverwacht op Schiphol overleed net voordat zij naar haar vaderland terug wilde keren, na een succesvolle concertreeks in Nederland. Diezelfde dag werd in Mexico ook de sterfdag herdacht van nog een ander beroemd persoon in de wereld van de muziek: Augustin Lara, componist van "Solamente una vez" en vele andere mooie liedjes. Hij overleed op 6 november 1970.

's-Middags gingen we met de metro naar de grote overdekte markt Artesanal Buenavista in de wijk Guerrero. Het jaar daarvoor waren we daar ook geweest en ontdekten er toen nieuwe C.D.'s van Maria de Lourdes. Deze keer konden we helaas, ook in andere C.D.-zaken in Mexico-stad, geen nieuw uitgebrachte C.D.'s van Maria de Lourdes ontdekken. De krant "La Prensa" publiceerde een artikel over de herdenking voor Maria de Lourdes op plaza Garibaldi en "Ovaciones" over de mis die bij haar graf werd opgedragen. De volgende dag zou er nog een mis voor haar worden opgedragen in de basiliek van Guadalupe.

Dinsdag 7 november:

We vertrokken al vroeg met de bus (en onze reisleider! ) naar Cuernavaca en Taxco in de staat Morelos. Het jaar ervoor waren we daar ook geweest, maar het was een mooie tocht en genoeg de moeite waard om nog eens over te doen. We reden door een prachtig vulkanisch berglandschap en hoog vanuit de bergen konden we Mexico-stad zien liggen. Ook de dikke laag smog die boven de stad hing was van daaruit heel goed te zien.

Cuernavaca, "stad van de eeuwige lente", heeft altijd elite aangetrokken. Azteekse keizers bouwden er paleizen en Hernan Cortez (de Spaanse veroveraar) bouwde er een buitenverblijf. We bezochten de zeer oude kathedraal. Het gebouw heeft een indrukwekkend, vestingachtig uiterlijk en is gebouwd in een tuin. Het interieur is vernieuwd in een moderne stijl van grote eenvoud en zuiverheid. Op zondag wordt er een mis gedaan met mariachimuziek. Even voor Taxco werd er gestopt bij El Calendario Azteca waar we alvast konden beginnen met het inkopen van zilver. We kregen een cocktail met Tequila aangeboden die "Bertha" heette en kregen een korte uitleg over zilver. In Taxco bezochten we weer het fantastisch gelegen hotel de La Borda, hoog in de bergen met een schitterend uitzicht op de stad. We gebruikten er de lunch, maar dat viel deze keer wat tegen en was nogal duur. In Taxco bracht de reisleider ons naar een namaak zilvermijn waar we ook weer een korte uitleg over zilver kregen.

De rest van de middag wandelden we door de schilderachtige stad en bezochten het gezellige en romantische plein (ook Zócalo genaamd) waar een juweel van een koloniale kerk staat: de Santa Prisca. Het was inmiddels heel gewoon geworden dat het elke dag stralend mooi weer was. Toen we op de terugweg Mexico-stad naderden was het inmiddels donker geworden en hoog vanuit de bergen zagen we een onmetelijke lichtzee. We waren allemaal stil en onder de indruk van het uitzicht op deze gigantische stad, de grootste en dichtsbevolkte metropool ter wereld. 

Terug in het hotel kwamen Dokter Julio Martinez Barrón en zijn vrouw Reina op bezoek die we het jaar ervoor hadden ontmoet in Casa de la Musica, de school waar Maria de Lourdes les had gegeven aan jonge mensen in de Mexicaanse muziek.

Woensdag, 8 november:

Een groot deel van onze groep wilde nog eens terug naar Teotihuacán. Het ligt een uurtje rijden ten noorden van Mexico-stad. Een bus bracht ons er heen. De zon brandde behoorlijk en we liepen het hele gebied door (10 km.2), over ongelijke stenen, trap op, trap af en over zandpaden. Een aantal van ons beklom weer de piramide van de Zon en/of van de Maan. We bekeken de Tempel van de Mythologische Dieren en het Paleis van de Vlinder en wandelden over de 4 km. lange Weg der Doden. Teotihuacán, stad van de goden, is een heilige plaats en de grootsheid en uitgestrektheid van dit gebied riep ook dit maal weer een gevoel van ontzag en eerbied op.

Die namiddag waren we uitgenodigd bij Margarita Sierra. We gingen er met de metro heen en haar broer en zijn vriendin haalden ons af bij het metrostation in Coyoacán. Margarita woont nog bij haar ouders thuis. We werden hartelijk ontvangen door de familie en de Tequila stond al klaar. Men had de garage leeggeruimd, zodat we allemaal (31) aan tafels konden zitten om te eten. Als je in Mexico wordt uitgenodigd is het heel gewoon dat je ook komt eten. De rest van de avond zaten we allen in de woonkamer en werd er muziek gemaakt. Elias Torres en Martha waren er ook. Elias speelde op zijn gitaar, samen met een broer van Margarita en Margarita zong voor ons. Haar broer, een vriend en haar zus hebben voor ons gezongen en allen waren geweldig. Het zusje van Margarita zong:"Como duele el corazón" van Federico Méndez. Bij het refrein zong Margarita de2e stem en dat was zeer mooi en ontroerend. Een aantal van ons kocht een C.D. waar Margarita op zingt met "Grupo esto es México" en we kregen allemaal een zak typisch Mexicaans snoepgoed.

Toen we terug in het hotel kwamen, voldaan na een leuke avond, begonnen enkelen een discussie met de voorzitter, omdat ze het met sommige dingen niet eens waren. Kritiek geven is altijd makkelijk en natuurlijk kunnen veel dingen altijd anders en beter. Daar stond tegenover dat de voorzitter de reis alleen organiseerde deze keer en ontzettend zijn best had gedaan. Het valt niet mee om het iedereen steeds naar de zin te maken, zeker als je ook nog de Spaanse taal niet machtig bent.

Donderdag, 9 november:

Om 9.00 uur 's-morgens vertrokken we met de bus naar Puebla ten zuid-oosten van Mexico-stad. Na een mooi traject door de bergen daalde de weg af naar de vallei van Puebla, de hoofdstad van de gelijknamige staat. Eerst kwamen we echter in Cholula, een voorstad van Puebla en een belangrijk religieus centrum in de pre-Columbiaanse tijd.

Cholula en omgeving telt talloze zeer mooie kerken, vaak hoog op een heuvel gebouwd. Men zegt dat Cholula 365 kerken heeft, één voor elke dag van het jaar. De belangrijkste kerk van Cholula is echter de Santuareo de los Remedios, die op de top staat van wat er als een heuvel uitziet, maar vat in feite een piramide is, de grootste van Mexico.

Een onderaards gangenstelsel voerde ons onder de piramide door naar de andere kant. Vandaar hadden we ook een mooi uitzicht op de Popocatépetl (vulkaan) wat "rokende berg" betekent. De vulkaan deed zijn naam eer aan die dag want er kwam bijzonder veel rook uit.

Niet ver van de Popocatépetl ligt de Iztaccihuatl, ook een vulkaan die ook wel de "slapende vrouw" wordt genoemd omdat de bovenkant doet denken aan een liggende vrouwenfiguur. Vanuit de bus, op weg naar Puebla waren de 2 vulkanen heel mooi te zien. Door de Mexicanen kortweg Popo en Izta genoemd.

Puebla de los Angeles is de officiële naam van de stad en deze bezit prachtige gebouwen en kunstwerken uit de koloniale tijd. Puebla telt 2 miljoen inwoners en het pittoreske centrum is een nationaal historisch monument. Het was er schoon en zelfs de lucht voelde duidelijk een stuk schoner en frisser aan dan in Mexico-stad. We namen een kijkje in de Santo Domingokerk en gingen vervolgens eten op een terras tegenover de kathedraal. Puebla is beroemd om zijn "mole poblano", een pittige donkerbruine saus, gemaakt van chilis, chocolade en diverse kruiden. Heel lekker maar ook erg machtig. We wandelden door de stad en natuurlijk weer bij stralende zonneschijn. We bezochten tenslotte (op advies van de reisleider) een van Puebla's koloniale juwelen, de elegante en majestueuze kathedraal. Puebla is ook beroemd om zijn Talaverakeramiek en zijn azulejos (beschilderde tegels) en voordat we de stad uit reden werd er nog gestopt bij winkels waar alleen maar dit keramiek verkocht werd en waar we onze ogen uit keken en natuurlijk van alles kochten. Van Maria de Lourdes kennen we het liedje "China Poblana", een legendarisch meisje uit de koloniale tijd wier kledij in aanmerking komt als nationale dracht.

De meesten van ons gingen wel een avond naar Tenampa, het beroemde mariachi-café op plaza Garibaldi. Mariachis kwamen bij ons tafeltje vragen welke liedjes we wilden horen en nadat we een bepaald bedrag op tafel hadden gelegd werden onze verzoeken ingewilligd.

Het was leuk om zo, genietend van ons Coronabier, omringd te worden door spelende mariachis. Zodra ze uitgespeeld waren begon bij een andere tafel een andere groep te spelen en later kwam er nog een 3e groep bij. Later op de avond namen ze het niet meer zo nauw en speelden gewoon door elkaar, bij elke tafel een ander liedje. De muren van Tenampa zijn beschilderd met afbeeldingen van beroemde Mexicaanse artiesten, ook Maria de Lourdes staat er bij, al is ze moeilijk herkenbaar. Typisch zijn bij Tenampa ook de toiletten met klapdeurtjes waar boven en onder hoofd en voeten uitsteken.

Vrijdag 10 november:

De lucht zag een beetje gelig en voelde niet prettig aan, alsof er veel stof in zat. Al spoedig zagen we bij de kiosken de krantekoppen: "Oorzaak ademhalingsproblemen door as van de Popo!" met foto's van de Popocatépetl (vulkaan) waaruit enorme wolken smerige rook kwamen. Het irriteerde een beetje neus en keel. Mexico-stad ligt op meer dan 2000 m. hoogte, in een kom tussen de bergen. De lucht die dus toch al ijler is en vervuild wordt door al die uitlaatgassen, kan daardoor ook nog eens heel moeilijk weg. Vandaar het enorme smogprobleem waar de stad mee kampt. Die dag kwam daar ook de as van de Popo nog eens bij. We konden toen niet weten dat de vulkaan in december tot uitbarsting zou komen. Op straat moet je voortdurend opletten waar je loopt. De trottoirs zijn scheef en vol kuilen, gaten en scheuren. Dat schijnt niet alleen aan slecht onderhoud te wijten te zijn, maar ook aan de bodem die voortdurend in beweging is (aardbevingen) en bovendien zeer drassig is zodat de gebouwen er in wegzakken. Mexico-stad, Tenochtitlán destijds, werd immers ooit door de Azteken in het water gebouwd. Zelfs in het Casa de los Azulejos, een prachtig gebouw, zowel van binnen als van buiten, staat alles scheef. Het verkeer in Mexico-stad is waanzin en lijkt een absolute chaos. Ondanks de gigantische drukte rijden de Mexicanen hard, maar wel goed. Gedurende ons verblijf zagen we geen enkele aanrijding. Een bekende uitspraak in Mexico is:"Hier zijn geen regels, maar iedereen kent ze."

In de namiddag gingen we met de hele groep naar Elias Torres en Martha die ons hadden uitgenodigd. We gingen met de metro en het was een lange rit naar Coyoacán. Bovendien was het spitsuur en week-end en dus was de metro overvol. Als haringen in een ton werden we op elkaar gedrukt en het was erg benauwd. Na de metro was het nog een heel eind naar Elias Torres. Taxis waren een beetje moeilijk voor zo een grote groep en dus begonnen we te lopen, zeker 3 kwartier in het donker. Bij Elias en Martha werden we hartelijk verwelkomd met een speciale cocktail met Tequila waarvan ik de naam vergeten ben. De oude moeder van Martha was er weer, hun dochters en zoon, Margarita kwam, Silvia Rojo Lugo, Caroline, Lázaro en zijn vriendin en nog veel meer mensen waarvan ik de namen niet weet. Er werden heen en veer cadeautjes gegeven en natuurlijk was er weer voor iedereen eten gekookt. De afspraak was dat we die komende zondag met Lázaro naar Finca doña Eulalia zouden gaan, waar hij ons het jaar daar voor ook mee naar toe had genomen. Hij kwam nu echter met het bericht dat hij onverwacht de volgende morgen vroeg naar Cozumel moest vliegen voor diverse optredens en dat de Finca daarom niet door kon gaan. Een aantal van ons had nog een cadeautje voor hem in het hotel. Lázaro had daar wel een oplossing voor. Hij zou ons aan het einde van de avond met de auto naar het hotel brengen. Wat later op de avond ontdekten sommigen van ons dat ze dingen uit hun tas misten. Een etui met bril, een agenda, een toiletmap, een beurs... Dat was de prijs die we betaalden voor de drukke metrorit in de spits. Na het eten pakte Elias zijn gitaar en werd er gezongen door de vele talentvolle mensen die die avond aanwezig waren. Na uitvoerig afscheid genomen en bedankt te hebben, stapten we met 8 personen in de grote auto van Lázaro en bracht hij ons naar het hotel. Even later kwam ook de rest van de groep het hotel binnen en met zijn armen vol cadeautjes verliet Lázaro uiteindelijk het hotel.

Zaterdag, 11 november:

Om 12.30 uur bracht een schoolbus ons naar het huis van Angeles (zus van Maria de Lourdes) in Coyoacán voor het feest bij de familie. We waren verrast door wat we zagen. De tuin werd voor een deel in beslag genomen door een grote tent. Er was leuk gesierd met veel bonte papel picados (gekleurd papier waarin heel kunstig allerlei voorstellingen geknipt worden. De Mexicanen gebruiken dit zoals wij slingers gebruiken). Er was live muziek: een marimba-orkest, dat vooral in het zuiden van Mexico thuis hoort. Iedereen werd uitgebreid begroet. Een groot deel van de familie van Maria de Lourdes was er en vele vrienden, zoals: Rafael en Olga, Rafael jr., dochter Yaniza met man en zoontje, Abigail, Ange1es, Judith en Hector, hun dochters Gaby en Ale, Maria Banderas, Ursela Padrón en dochter, Elida en nog velen waarvan ik de namen niet weet. Wie van onze groep alleen was (dus geen koppel) kreeg iemand van hun toegewezen die zich om hem of haar bekommerde. Er werden heen en veer cadeautjes uitgewisseld. De voorzitter overhandigde de familie, namens de fanclub een kaars met speciale "Maria de Lourdes-fanclub" opdruk. Judith had namens haar moeder een mandje met kleine cadeautjes. Je moest een nummertje trekken dat dan correspondeerde met een nummer op een pakje. Er werd Tequila getapt uit kleine vaatjes en natuurlijk werden er veel foto's gemaakt. 

Binnen in huis had men een zeer mooi en kleurig dodenaltaar gemaakt voor Maria de Lourdes. Er was zeer veel op te zien en ook stond er een foto op van haar vader en overleden zusje Imelda. De mensen in Mexico hebben erg veel fantasie en geduld. Judith leende de voorzitter een aantal oude grammofoonplaten van Maria de Lourdes om er C.D.'s van te maken voor de fanclub. Ze hoopte wel dat de platen veilig terug zouden komen. Ook voor de inwendige mens was gezorgd. Buiten stonden tafels met tortillas en allerlei Mexicaanse gerechten en sausjes, het geen iedereen zich goed liet smaken. Er werden Mexicaanse spelletjes gespeeld: Lotería, een soort Bingo maar dan met afbeeldingen i.p.v. nummers en met de Spaanse namen er onder (dus ook leerzaam) en een paardenrace op tafel met kleine paardjes en dobbelstenen. Er werd flink aangemoedigd en gejuicht en er waren leuke prijzen.

Vervolgens mochten we meemaken hoe de Mexicanen in de dagen voorafgaand aan Kerstmis de Posada vieren. "Posada" betekent "herberg" en dit oude en traditionele Mexicaanse feest is gebaseerd op de tocht van Maria en Jozef langs de herbergen. Met brandende kaarsen in de hand liepen we in rijen, door het huis en de tuin. Een bepaalde litanie werd vóórgezongen en wij zongen steeds in koor "Ora pro nobis". Tenslotte werd het de bezoekers toegestaan om binnen te komen en was iedereen blij en werd er een enthousiast lied gezongen. We staken allemaal de vuurwerksterretjes aan die we hadden gekregen. Er werden kommetjes punch geserveerd, dat scheen er bij te horen. Vervolgens werd de piñata opgehangen aan een kabel in de tuin. Een piñata is een grote aardewerk pot, gevuld met snoep en fruit, bont en mooi versierd aan de buitenkant. Iemand werd geblinddoekt en moest met een eveneens mooi versierde stok de piñata kapot proberen te slaan terwijl er een bepaald liedje werd gezongen en de piñata heen en weer werd bewogen. Uiteindelijk sneuvelden 3 mooie pinatas en onder luid gejuich werd de inhoud opgeraapt. Dit alles speelde zich natuurlijk weer af bij stralend mooi weer. Het laatste deel van het feest was vooral gewijd aan muziek. Diverse mensen hebben voor ons gezongen en natuurlijk ook Judith. Een meisje, Guadalupe Noriega Martinez, had zelf een lied geschreven, tekst en muziek, dat ze voor ons zong. Het was opgedragen aan Maria de Lourdes en heette "Ojos luceros". "Van Mexico voor Holland ter herinnering aan onze vriendin Maria de Lourdes, in het bijzonder voor de fanclub van Holland" stond er bij_. Elida droeg een emotionele tekst van haarzelf voor, gewijd aan Maria de Lourdes. Wij kregen er een Engelse vertaling van. Alle Mexicanen die aanwezig waren zongen tenslotte in koor "Las golondrinas" voor ons, een lied dat in Mexico vaak bij het afscheid nemen wordt gezongen. Het was een enige middag en wat hadden ze veel moeite voor ons gedaan! Het feest was met zeer veel creativiteit en fantasie tot in de puntjes georganiseerd. Attent en opmerkzaam als ze zijn, was overal aan gedacht en rekening mee gehouden. Van onze kant ontbrak hier wel iemand die namens ons allen enkele officiele dankwoorden in het Spaans kon uitspreken.

Het persoonlijk afscheid nemen en bedanken nam tenslotte heel wat tijd in beslag. Toen de bus dan toch eindelijk langzaam wegreed stonden ze ons allemaal buiten uit te zwaaien...

Zondag, 12 november:

Om 12.00 uur gingen we met de metro naar het huis van dokter Julio Martinez Barrón en zijn vrouw Reina die ons hadden uitgenodigd. Ze woonden in een mooie buurt niet ver van de basiliek van Guadalupe. Trots lieten ze ons een C.D. horen met Nederlandse liedjes, maar wij Hollanders raken daar nu eenmaal niet zo opgewonden van... Er werd eten geserveerd: tortillas met van alles er bij_. Een aantal fotoboeken met zelfgemaakte foto's van de laatste optredens van Maria de Lourdes in Mexico deden de ronde.

De familie bezat veel Mexicaanse kleding en we trokken allemaal iets daarvan aan om foto's te maken. Grote pret dus. Tenslotte toonde de dokter ons een prachtige diaserie (zijn hobby) van alle streken van Mexico met mooie bijpassende muziek_. Ook Maria de Lourdes was regelmatig te horen en te zien_. We genoten echt heel erg van deze beeld en geluidsvoorstelling. Omstreeks 19.30 uur waren we terug in het hotel. Het was onze laatste "noche Mexicana" die ieder van ons op zijn eigen manier doorbracht.

Maandag, 13 november:

Ook deze laatste dag in Mexico bracht eenieder op zijn eigen manier door.

Tegen 17.00 uur kwamen de familie en vrienden van Maria de Lourdes naar het hotel om afscheid te nemen. Judith was er met haar man Hector en dochter Gaby, Angeles met haar dochter, Abigail, Maria Banderas, Ursula Padrón, Elida, Caroline Voorbergen e.a. Van Judith kregen we allen (grote verrassing!) 2 "nieuwe" oude grammofoonplaten van Maria de Lourdes met diverse liedjes die nog nooit op C.D. hadden gestaan. Er kwamen 2 jongens en 1 meisje van Casa de la Música ons afscheid opluisteren met hun liedjes en ook Judith en Caroline zongen nog voor ons. Tenslotte hebben we allemaal samen "Mexico lindo y querido" gezongen. Voortdurend werd ons gevraagd wanneer we weer terug kwamen naar Mexico. Misschien over 2 jaar, november 2002?

Ook deze 2e Mexicoreis was weer onvergetelijk. Wat hebben we veel gezien en gedaan: Bedankt Maria de Lourdes, bedankt familie en vrienden, bedankt voorzitter Willie van der Steen, want het blijft toch een hele zorg en verantwoording om voor zoveel mensen zo een reis naar Mexico te organiseren.

Na talloze afscheidszoenen gingen we de bus in die ons naar de luchthaven zou brengen. Ze stonden allemaal buiten voor het hotel om ons uit te zwaaien... Op het vliegveld wachtten Elias Torres en Martha op ons en ook Margarita Sierra en haar moeder kwamen ons uitzwaaien. Het wachten, de drukte, het gesjouw met bagage, in de rij staan, al dat gedoe begon weer. Eindelijk zaten we dan in het vliegtuig. Het was al donker toen we opstegen en geleidelijk aan zagen we de lichtjes van die gigantische stad kleiner en kleiner worden...

Adiós Mexico: Hasta pronto!!

Toos Zeguers, december 2000. 

Toos, namens alle medereizigers en leden van de Maria de Lourdes-fanclub:

onze hartelijke dank.